Als ZZP’er werk ik, naast mijn droombaan, in de zorg omdat mijn droombaan niet voldoende klanten oplevert.
Haha ik schiet nu erg in de lach…. want ik word vooral ingezet omdat er veel zieken zijn en met name zieken met langdurige, burn-out klachten. Dat ziekteverzuim en andere oorzaken veroorzaken veel stress bij de achtergebleven collega’s die het moeten opvangen. De werkdruk is enorm. Men vraagt aan mij wat ik zoal doe en vertel hen dat ik als coach medium therapeut werk. “Is het als reiki?, vraagt men mij dan vaak? Ik benoem het als allemaal hetzelfde, alleen ieder werkt vanuit zijn/haar inzicht maar in de regel komt op hetzelfde neer. Vaak krijg ik een reactie als “O, ja dat zweverige daar heb ik niets mee”.
Daar ga ik even goed voor zitten, want ‘zweverig’ daar gaan mijn haren recht overeind staan!
Hoeveel mensen heb ik nu ontmoet die zweverig zijn op de werkvloer, totaal niet in contact met zichzelf, voornamelijk in het hoofd zittend, schieten direct in de stress, huilende collega’s als het weer erop neerkomt dat je er alleen voor staat. Werken in de zorg met iemand die nog nooit iemand heeft aangekleed of gewassen. Stress zorgt ervoor dat je in je hoofd zit en alle kanten opschiet. Want verzorgers willen zorgen en dat willen ze goed doen. Als de mogelijkheid daar niet is, zijn zij het die water bij de wijn doen, ten koste van zichzelf. Dat levert weer frustraties op, men komt moe thuis en het thuisfront vraagt ook nog de nodige aandacht. Het zorgen begint weer van voren af aan.
Als men 38 uur werkt, blijft deze cirkel doorgaan, de balans tussen werk en privé is ver te zoeken. Je komt op je werk, iemand heeft zich ziek gemeld, je schiet direct in de stress, wow er zijn al zoveel zieken hoe moet dit nou, is er al vervanging geregeld? Je dag begint al verkeerd, je staat met een stagiaire, maar die mag je niet meerekenen als medewerker, de verantwoordelijkheid komt geheel bij jou terecht. Je doet het omdat het niet anders is. Hart voor de cliënten zeggen ze dan, maar ten koste van jezelf, want hoelang kun je zo doorgaan? Uiteindelijk kost het jou zoveel energie, dat eist zijn tol, stress in je lichaam, het zit er al een tijd maar daar ga je aan voorbij. Het valt mij op dat er veel lichamelijke klachten ontstaan bij collega’s, hoofdpijn, last van de knieën, rugpijnen, vermoeidheid, uitval verschijnselen etc. Ik kijk er naar als coach/medium, je lichaam geeft signalen af, alleen men gaat daar aan voorbij, niets zweverigs aan zou ik zeggen.
Maar verzorgenden willen nu eenmaal zorgen, hebben last van hun geweten en zijn zo snel mogelijk weer aan het werk. De hele riedel start van voren af aan, klachten worden erger, totdat het lichaam een signaal afgeeft en je gedwongen wordt om op de bank te moeten zitten of nog erger, je lichaam geeft het op. Dit is dan het ergste, de verzorger wil nog steeds zorgen en gunt zich niet om ziek te zijn. Gedachten schieten alle kanten op; moeite om ziek te zijn, nu moeten anderen het werk doen zonder dat zij erbij zijn. Bezig zijn met anderen, je werk, het erg vinden niet aan het werk te kunnen en je ook nog gepushed voelen om weer aan het werk te moeten door hogerhand. Totaal gefrustreerd thuis op de bank, want het voelt niet goed. Het werkt burn-out in de hand, energie verlies, altijd moe zijn, jezelf naar het werk slepen en op het werk zijn de collega’s meelevend dus je wilt je best doen om het goed te doen, je blijft je grenzen overschrijden. Op de werkvloer is verandering niet aan de orde of bijna niet. Langdurige uitval staat voor de deur, jij bent totaal jezelf niet, je hebt teveel van jezelf weg gegeven. Zweverig ben jij …je schiet alle kanten op behalve bij jezelf.
Hoe zorg je dat jij weer in balans komt, wat heb jij nodig om bij jezelf te blijven? Zorgen dat er weer rust in jou komt en jij dat behoudt. Dat is mijn droombaan, mensen daarbij helpen.
